Net als A-ha, waarover ik vorig jaar een docu zag, is Wham! een band die onlosmakelijk met mijn middelbare-schooltijd is verbonden. Meer nog dan A-ha vormde Wham! in 1985 de soundtrack van mijn leven in de 3e klas. In de schoolgangen werd hard meegezongen met Wake me up before you go-go, Freedom, I’m your man, Everything she wants, Careless Whisper en Last Christmas. Als je de concertopnamen in deze docu ziet dan lijkt Wham! vooral een gillende-meidenband, maar de jongens deden het bij de jongens net zo goed. Net als A-ha kwam het succes voor Andrew Ridgeley en Georgios Panayiotou (of Yog zoals Andrew hem consequent noemt) niet direct. Overtuigd van de kwaliteiten van hun eerste singles (Wham! Rap en Young Guns) was de teleurstelling groot toen ze niet eens in de top 40 kwamen. Het was een optreden in Top of The Pops (de heilige graal om het grote publiek te bereiken) dat alles deed veranderen. Er viel een band af en of de heren niet even in konden vallen? The rest is history zoals ze zo mooi zeggen.
Er zijn ook grote verschillen met A-ha. Waar de Noren aanvankelijk ambities hadden om een serieuze rockband te worden, maar zich al snel in de pophoek bevonden, was Wham! er vanaf het begin duidelijk over dat ze een popband waren. Dat mochten de critici dan wel niets vinden, ze hadden daar zelf de grootste lol in en zagen daar ook de mogelijkheden voor hits. Andrew en Yog (de eerste van Egyptische en de tweede van Griekse komaf) waren al sinds hun schooltijd de beste vrienden. Yog keek enorm op tegen de een jaar oudere Andrew die overal een feest van maakte en overliep van zelfvertrouwen. Dat bleef aanvankelijk zo na het begin van Wham!, maar langzaamaan steeg het zelfvertrouwen van de man die zich inmiddels George Michael was gaan noemen. Als in een soort A Star is Born scenario oversteeg de leerling de leermeester. Andrew kon weinig anders dan George de ruimte geven. Die was de betere songwriter, de betere zanger, de betere artiest. Tegelijkertijd liep GM met dat grote geheim. Hij had Andrew (en beste vriendin en achtergrondzangeres Shirlie) al in 1982 verteld dat hij gay was. Maar daarmee naar buiten treden zou hun mogelijke carrière wel eens ernstig kunnen schaden. Yog mat zich het persona aan van de energieke en mooie ladies man die iedereen om zijn vinger wondt. Als je hem ziet dansen, als je foto’s ziet (dat haar!) en de maniertjes is het nauwelijks te geloven, maar destijds had vrijwel niemand door hoe het zat. Voor Yog was dit echter een pad dat hij maar een beperkte tijd vol zou kunnen houden. Intussen maakt de docu ook duidelijk dat GM alles te danken had aan Ridgeley. Zonder hem was hij nooit een band begonnen en zonder hem had hij dat hectische leven niet volgehouden.
Een ander groot verschil met A-ha is dat die er nog steeds zijn. Wham! straalde van de zomer van 1982 tot de zomer van 1986. Toen was het afgelopen. George Michael werd een superster en Andrew Ridgeley trok zich terug uit het publieke leven. Hoewel ik GM als superster waardeer, heb ik toch de beste herinneringen aan dat magische jaar 1985. Herinneringen die nooit meer weggaan.