Hoe goed kun je iets organiseren? Het is maandag en we steken de straat van ons hotel over naar de overkant waar free pancakes worden geserveerd, een traditioneel onderdeel van de frontier days. De straat is afgezet en daarmee de toegang voor iedereen versoepeld. Bij elke ingang naar het grote plein staat iemand om ons door te verwijzen naar de enorme rij een eindje verderop. Iemand houdt een groot bord omhoog (the line starts here) en we worden voorzien van een fles water. Een dame laat ons precies weten hoe lang het duurt (20 minutes) en dat lijkt extreem weinig voor een rij driedubbeldik en een straat lang. Maar het klopt. Wat een tempo zit erin, en wat kun je dan een plezier hebben om met nog 7000 mensen een immens lange sliert te vormen en de straat heen en terug te lopen.
De pannekoeken die we eerder in de verte door de lucht zagen vliegen komen steeds dichterbij, en kun je goed ruiken. Dat bevordert de trek. Uiteindelijk trekken we aan een rij volunteers voorbij. Van de een krijgen we een bordje, van de ander een vork. De derde kwakt een stapel pancakes op het bordje (en vraagt voor de zekerheid nog even of het genoeg is), een vierde voegt daar boter bij. Dan staat er een dame met een enorme fles maple-sirup klaar en kun je bij de volgende nog een plak worst overwegen. Vervolgens een servetje erbij en bij weer een ander krijg je een kop in je handen gedrukt, waar aansluitend door iemand koffie in geschonken wordt. Mocht je nog handen overhebben, kun je ook nog een pak melk aannemen. Met dit alles loop je naar weer iemand die met een fluoricerende vlag staat te zwaaien en daar kun je gaan zitten. Een heel plein vol, luisterend naar omhooggeschoten country-entertainment op een podium. Wat een ge-oliede machine. Alles netjes met elkaar in de pas, nergens mensen die voor zichzelf gaan denken en daarmee radartjes in de war gooien. Pink Floyd zong: ‘we don’t need no thought control’, maar ik vond het best lekker!
De thought control gaat in de middag door. Als we in het rodeostadion zitten wordt er namelijk flink gememoreerd aan hoe groots en mooi The USA is en hoe blij iedereen wel mag zijn dat ze er wonen. Vervolgens komt er een fijngebouwde knaap, een militair met een mooi uniform, die ondanks zijn postuur flink galmend de ‘star spangled banner’ ten gehore brengt. Wij zijn beiden erg nederlands in ons relativeringsvermogen en sceptisch van aard, maar toch gaat er best een brok in je keel zitten als iedereen gaat staan, een hand (of meestal hoed) op het hart legt en voluit meezingt met deze ode.
Na dit ceremonieel wordt iedereen uitgebreid bedankt die deze ‘daddy of em all’ heeft mogelijk gemaakt. Hoofdsponsor Dodge komt aan het woord die nog eens flink de voordelen uitlegt van hun nieuwe RAM 2010, een beest van een auto waarvan je je afvraagt of dat nou handig parkeren is. Maar daarna barst het feest los. Om en om komen onderdelen als ‘saddle back riding’, ‘steer wrestling’, steer roping’, ‘bullriding’, ’teamroping’ en ‘barrelracing’ aan de beurt. In een enorm tempo wordt de ene na de andere rijder de arena ingestuurd. Zitten op een stier, op een paard, met zadel, zonder zadel, achter een kalf aan dat met een lasso gevangen moet worden en naar de grond gewerkt, datzelfde maar dan met z’n tweeen of op een paard om drie houten vaten racend. Dit gaat zo 3 uur door. We hebben nauwelijks tijd om wat te drinken of om te plassen. Het is fascinerend. Ik maak driftig foto’s en video’s maar het is de vraag of het echt zo overkomt als waarop wij het hier beleven. De finale slaat werkelijk alles: omringd door 3 mannen die allemaal een lasso om de nek vasthouden komen er een stuk of 20 wilde hengsten de renbaan in. Met alle macht proberen de 3 de paarden in bedwang te houden, en ondanks dat weten een aantal paarden los te breken. Het is de bedoeling dat een van de drie het paard weet te bestijgen en vervollgens een volle ronde af te leggen. De mensen op de tribune worden gek als dit gaande is, en temidden van alle hectiek weten wij nauwelijks waar te kijken.
Na afloop van het spektakel gaan we terug naar de stad en de auto. We hebben ten volle van de Frontier Days weten te genieten en het is tijd om door te rijden. Als we Cheyenne aan de noordkant uitrijden en op de 85 belanden wordt het langzaam stiller. Er komt nauwelijks meer een auto of ranch voorbij en de prairie neemt alles over. Enorm uitgestrekte graslanden zover het oog strekt. Na 2 uur rijden komen we aan bij een zijweg die naar het Hawk Springs Reservoir leidt, een meer dat als recreatieplas blijkt te dienen en waar gewaterskied wordt. Wij zetten er onze tent op en zien de zon ondergaan over de prairie.
[geo_mashup_map]