Het is 8.15. We rijden met een oude ronkende schoolbus een prachtige route langs de Colorado rivier. We zijn op weg naar de plek waar de bootjes te water worden gelaten en we ‘en groupe’ zullen instappen, om met een peddel in de hand koers te zetten richting lunch. Ondertussen bedwingen we op 5 plekken een ‘rapid’ in de categorie 1-2. Dat is niet erg hoog, dus hoewel we een formulier hebben getekend dat iedere injury of evt. death op eigen risico is, is de verwachting vandaag toch vooral een beetje dobberen op de rivier en genieten van de zon.
Het liep anders. Dat dobberen dan. Door een flinke wind die gisteren al was komen opzetten en had besloten nog een dagje te blijven waaien, was niet meer duidelijk wat nu upstream of downstream was. De wind en de ‘current’ van de Colorado waren met elkaar in een voortdurende strijd verwikkeld over welke kant de bootjes volgens hen opmoesten, en zo kwam het voor dat we ons wezenloos peddelden en in plaats van vooruit, de andere kant opdreven. Weg van de lunch. Op zo’n moment was de wind aan de winnende hand, en waren wij de dupe.
Een gekke gewaarwording, want hoe lang blijf je doorpeddelen zonder vooruitgang te boeken? Lang, aangezien niet peddelen betekent ergens uitkomen op de Colorado rivier waar je misschien helemaal niet wezen wilt. Dus wij peddelen en peddelen, zodat de current weer begreep wat de bedoeling was, en ons een stukje meevoerde naar een volgend punt.
Toen de wind eenmaal zo’n beetje verdwenen was achter de rotsen konden we eindelijk genieten van wat raften oa. inhoudt. Dan spring je overboord en ga je achterover hangen in je zwemvest, je crocs vooruit en je hoofd ondersteund door een rubberen klep. Zo blijf je drijven en word je meegenomen door de stroming. Net floaten! Ga je nog 10 x sneller ook dan de boot (dus da’s relaxen) 😉
Het was leuk. Veel zon, veel water en een lekkere lunch.
[geo_mashup_map]