De dag is begonnen in de caravan van de buurman. Een leuke libanees die vol verwondering is over de wereld waar hij in leeft. Vooral over regels is zijn verbazing onbevangen groot, als zijn creatieve geest daar tegenaan loopt. Mooie verhalen, en lekkere koffie. We rijden in de richting van LA en moeten nodig tanken. Bij het tankstation bestellen we opnieuw koffie en terwijl we dit buiten opdrinken veranderen de benzineprijzen terstond. De jongen van het tankstation komt de cijfers op het bord verwisselen, en tot onze verbazing gaan ze omlaag. Zitten we daar met een volle tank een beetje tegen ons verlies aan te kijken. Een derde kopje koffie zit er niet meer in 🙂
Parkeren we ergens in de buurt van het strand bij Santa Monica. We gaan naar de wc. Die zijn hier overal (zonder een euro entree). De ene keer is de kwaliteit wat gezelliger dan anders, maar de afwisseling is zeker de moeite waard om mee te maken! Erik naar de heren, ik naar de dames, en een groep schoolmeiden gaat met mij mee die kant op. Ik ben de eerste, en terwijl ik boven de pot hang roept iemand (naar mij??) ‘We’re going to feed the poor, isn’t that nice?’ Omdat ik niet goed weet of het nu voor mij bedoeld is of niet antwoord ik met een half soort ja. Ook daar wordt op gereageerd, dus als ik eruit loop zeg ik tegen de begeleiding ‘did you say you were going to feed the poor (ze knikt gelukzalig), oh that’s nice (en ik knik haar bemoedigend toe)’. In de zevende hemel gaat ze plassen en ik rond m’n toiletbezoek af. Als ik de wc uitloop zie ik de andere helft van deze groep weldoeners een arme zwerver belagen bij de herenwc. Sir, sir, SIR!! roepen de meiden bij de drempel van het herentoilet. Hun project is zojuist ook gaan plassen, en heeft uit voorzorg de deur vast dichtgedaan….
Wij lopen langs het prachtig uitgestrekte strand van Santa Monica naar Venice beach. Je kunt hier super fietsen en skaten en aan de ringen hangen en bodybuildingworkshops doen. Een gebruinde spierbundel in turquoise minislip wordt en plein public driftig gestimuleerd door zijn ‘coach’ om acte de presence te maken. Als een soort prinses moet hij met sierlijke bewegingen naar voren lopen en dan als een plaatje gaan staan. Een ultiem staaltje van gender integration, maar of dat werkelijk de bedoeling is… De turquoise minislip is duidelijk in verwarring, maar tussen de mensenmassa lijkt er geen weg terug….
1 ding kun je hier niet, en dat is: bakken in de zon. De zon is er namelijk wel en doet echt verwoede pogingen om zich te laten zien, maar ze komt er gewoonweg niet doorheen. De smog is hier als een eeuwig artificiele mist aanwezig. Een constante factor in de stadse hectiek van alle dag. Wat een stad. Mijn aardrijkskundeleraar Van Puffelen had het er al over in de jaren 80, en 25 jaar later kan ik het met eigen ogen zien.
[geo_mashup_map]