Een zomer in Zweden. Een man viert zijn zestigste verjaardag en raakt gewond door een vuurpijl. Hij weigert hulp omdat hij niet wil toegeven dat hij pijn lijdt en bang is het feest te bederven. Twee tienermeisjes draaien wulps met hun heupen voor een webcam, zich hardop afvragend of ze dun en mooi genoeg zijn. Hun door drank beheerste uitstapje met vrienden eindigt in het achterlaten van een van hen in een park. Een vriendengroep van rond de dertig gaat voor hun vaste weekend weg naar een afgelegen vakantiehuis. Meerdere malen overschrijden ze daar persoonlijke grenzen en ondergaan twee van hen emotionele en fysieke vernederingen. Tijdens een lange busrit durft een actrice zich niet uit te spreken en laat iemand anders opdraaien voor haar (futiele) fout. En een lerares probeert haar leerlingen de gevaren van groepsdruk bij te brengen, terwijl ze zelf stelling neemt tegen een collega die een leerling heeft mishandeld maar aan wie haar andere collega’s loyaal blijven.
De aard van groepsdynamiek wordt onderzocht in deze ensemblefilm van Ruben Östlund. De kracht van de film is zijn herkenbaarheid. Östlund laat zien dat groepsdruk van alle tijden en generaties is, en de verhalen zullen bij iedere kijker wel een snaar van identificatie weten te raken. Waarom reageert een individu anders als hij of zij zich in een groep bevindt? Waarom wordt het besef van goed en kwaad overboord gegooid, en worden waardigheid en gezond verstand ingeruild voor onderwerping aan een onzichtbare dictatuur? Ondersteund door een zeer ongedwongen cameravoering — waarbij lichaamsdelen met regelmaat door het kader afgesneden worden en scènes met een vast camerastandpunt het drama tonen — creëert Östlund een eigen stijl. Die is soms wat te gemanierd, maar draagt in zijn consequentheid bij aan de eenheid van de film. Hij toont zich een beheerst manipulator van de psyche als hij scènes afbreekt op die momenten dat kijkers zich ongemakkelijk gaan voelen. Zo laat hij de keuzes steeds bij die kijker waarna die achteraf kan nagaan of het gedrag van personages overeenstemt met eigen afwegingen. Een film die tot napraten uitnodigt zonder al te belerend te zijn.