Cristi is een rechercheur die al dagen bezig is een aantal scholieren te schaduwen. Ze roken hasjiesj en dat is in Roemenië verboden. Cristi is vooral geïnteresseerd in hun leverancier maar het lukt het niet daar achter te komen. Dan wordt hij door zijn meerderen onder druk gezet om in het groepje te infiltreren. Ze willen snel resultaat, en als de dealer niet gepakt kan worden dan kan Cristi de rest arresteren. Ze overtreden immers de wet. Cristi krijgt echter last van zijn geweten: als de jongeren in de gevangenis belanden heeft dat grote gevolgen voor hun toekomst.
Regisseur Corneliu Porumboiu haalt in Police, Adjective alle glamour uit het politiewerk. Hij laat zien dat je de bureaucratische regels van het oude regime niet zomaar wegkrijgt. Door het tijdrovende en saaie werk van Cristi vrijwel in real time te tonen raak je als kijker bijna in een trance. Daardoor dringt het belang van de twee cruciale lange conversaties, tussen Cristi en zijn vriendin en tussen hem en de hoofdinspecteur, maar langzaam door. Poromboiu zet hierin de spanning tussen de ratio en emotie op scherp. Cristi’s gewetenswroeging lijkt niet bestand tegen de kille logica, vergelijkbaar met die van de aborteur in 4 maanden, 3 weken en 2 dagen (niet geheel toevallig ook een rol van Vlad Ivanov), van zijn meerdere. Volgens hem moet Cristi slechts de wet volgen. Maar een mens is ook gevoelig voor moraal, ethiek en symboliek. Die elementen zijn nooit uit te schakelen, en daardoor wordt het dagelijkse werk van de gezagshandhavers een voortdurende strijd tussen hoofd en hart. Hoezeer de hoofdinspecteur hem ook wil doen geloven dat de keuze simpel is.