Zo. Was dit me even een frustrerende film. Ik zat zowel met bewondering als met ergernis naar deze mengeling van kitchen-sinkdrama en martelporno te kijken, me afvragend waar dit alles heen ging. Ik had me er veel van voorgesteld omdat ik voorganger Down Terrace zo sterk vond. Na afloop is een ding zeker: regisseur Ben Wheatley heeft veel talent maar ook een inktzwarte kijk op de mensheid.
Jay en Gal hebben samen in Irak gediend en zijn sinds hun afzwaaien een eigen bedrijfje begonnen. Een heel typisch bedrijfje: mensen vermoorden in opdracht. Hun opdrachtgever zit in een vage maar machtige cultbeweging en hun opdrachten zijn in bloed getekend. Ontsnappen is er niet bij. Jay’s vrouw weet ervan. Sterker nog; ze lijkt de kill list voor ze te beheren. Jay en Gal zijn buddies maar ook nogal ontvlambaar. Vooral Jay is een familieman met een diep verborgen maar immens gewelddadige inborst. Het eerste uur is Kill List vooral dat typisch Britse relatiedrama, zij het met een wat agressieve edge. Maar als de eerste opdrachten uitgevoerd worden (Jay is er een tijd uit geweest en laat zich uiteindelijk door Gal overtuigen) wordt het allemaal steeds vreemder. Het fanatisme waarmee Jay tekeer gaat is eng om te zien, en Wheatley deinst er niet voor terug om de impact van een klauwhamer of een betonnen muur in detail te laten zien. Jay blijft er nuchter onder, wat het alleen maar erger maakt. Het hectische en cynische slot deed bij mij uiteindelijk het licht uit. Jammer, mislukte film.
Maar als ik er wat langer over nadenk komt er toch wat meer inhoud naar boven. Kill List leent zich goed voor het bedenken van theorieën over waar de film echt over gaat.
Ik kom tot de volgende:
Jay is de Antichrist.
Als een variant op Rosemary’s Baby is Jay door de cultus aangewezen als deze ultieme manifestatie van het kwaad in een menselijk wezen. Maar voor het zover is moet hij zich eerst bewijzen. Door een aantal notabelen met duistere kanten te vermoorden. Zijn slachtoffers zijn hem dankbaar voor zijn werk, een teken dat ze hem herkennen als het ware kwaad. Uiteindelijk moet hij het gevecht aan gaan met een tegenstander die hem confronteert met zijn diepste angsten. Als hij overwint is hij de aangewezene, maar hij heeft ook het meest vreselijke gedaan dat een mens maar kan doen.
Via deze theorie wordt Kill List beter te behappen. Je zou het als een commentaar op de verschrikkingen van de oorlog (waarin soldaten ontmenselijkt worden) en de consumptiemaatschappij kunnen zien. Maar een echt goede film wordt het toch niet. Daarvoor is de kijkervaring wat te frustrerend.