In veel films waarin ingewikkelde dingen gebeuren, moet de kijker vaak bijgepraat worden. Wat is er allemaal aan de hand? Daar wordt dan altijd een oplossing voor gezocht (een personage rechtstreeks iets tegen die kijker laten zeggen kan, maar is ongebruikelijk) door personages elkaar de situatie uit te leggen. In de laatste Mission Impossible wordt daar de draak mee gestoken (zo komt het althans op mij over) door 5 a 6 personages minutenlang om de beurt aan het woord te laten. Als kijker ben je dan inderdaad bij maar tegelijkertijd ben je ook afgeleid door dit geforceerde gehakketak. Op een goede manier dan. De MI films combineren geweldige actie en villains die de wereld willen vernietigen of domineren met humor en zelfreflectie. Ethan Hunt kan alles, maar hij kan zichzelf ook voor lul zetten. In de actiescenes komt dat ook terug. Die zijn meestal zo compleet over the top dat die actie ook vaak eindigt met humor. Zo wordt Hunt hier van opzij geramd door een metro terwijl hij met handboeien is vastgeklonken aan het stuur van een krakkemikkige Fiat 500. Een zekere dood zou je zeggen. Maar een paar tellen later loopt hij met dat stuur nog steeds in handen op straat in Rome. Een beeld waarin de adrenaline van de achtervolging daarvoor nog nazindert terwijl je ook moet lachen om de bizarre situatie.
De Non-Official Cover (NOC) list (MI-I), het Chimera Virus (MI-II), de Rabbits foot (MI-III), Cobalt en het nuclear launch-control device (MI-IV), een Ledger met codes (MI-V), een lading plutonium (MI-VI) en hier is het een sleutel die de toegang tot een geweldig krachtige AI-programma regelt. Alfred Hitchcock zou het een MacGuffin noemen, maar in de MI-films hebben deze objecten ook echt een functie. Toch zijn ze er vooral om de plot voort te stuwen. In een constante jacht op dat object vliegen de personages de wereld over en belanden in een serie gevechten, achtervolgingen en andere spectaculaire stunts. De Mission-Impossiblefilms zijn formulefilms die zich steeds op eenzelfde manier ontwikkelen. Als je een kaartje koopt voor een film uit deze franchise, weet je precies wat je te wachten staat. In die zin zijn ze vergelijkbaar met de James-Bondfilms. Al is daar met de komst van Daniel Craig wel wat karakterontwikkeling bijgekomen. Ethan, Benji, Luther en Ilsa blijven vooral zichzelf. Het gaat er vooral om dat die formule steeds op inventieve wijze nieuw leven wordt ingeblazen. Zo ook in Dead Reckoning Part One. Hier gebeurt het wederom op een geweldige manier. Popcorn entertainment ten top.