Moonage Daydream begint en eindigt met de stampende, pulserende ritmes van Hello Spaceboy uit 1995. David Bowie zingt daarin alsof hij uit een andere dimensie komt. En dat is ook zoals hij was en hier geportretteerd wordt. Iemand die op Aarde gedropt wordt en alles verandert. Meer dan twee uur lang staar je naar het scherm en word je gebombardeerd met een parade van fragmentarische beelden uit de hele eclectische carrière van Bowie. Het voelt alsof regisseur Brett Morgen zijn straalgeweer tegen je hoofd heeft gezet en erop los schiet.
… Keep your ‘lectric eye on me, babe
Put your ray gun to my head
Press your space face close to mine, love
Freak out in a moonage daydream, oh yeah!…
Met zijn overweldigende zintuiglijke aanval en 140 minuten zal de film zeker niet voor iedereen geschikt zijn – maar dat was Bowie zelf ook niet. Moonage Daydream is de perfecte weergave van de chaos, het mysterie en de aanstekelijke stijl van David Bowie in de jaren zeventig. Hij weet te doen wat Bowie zijn hele carrière heeft gedaan: de avant-garde wat begrijpelijker te maken en dichterbij te brengen. Bowie was een experimenteel artiest die niet geïnteresseerd was in het naar de zin maken van zijn fans. Een kameleon die bij elk album van richting veranderde en die iedereen uitdaagde om te proberen hem daarin te volgen. Tijdens zijn carrière beïnvloedde hij een absurde verscheidenheid aan muziek, terwijl hij zichzelf het meest op zijn gemak voelde in de marge van de maatschappij. Zo verdween hij ineens van de radar om zich in West-Berlijn helemaal opnieuw uit te vinden. Maar hij verscheen ook volop in talkshows en op andere publieke evenementen, maar dat deed hij op een zo flamboyante wijze dat veel mensen weinig anders konden dan naar hem staren. Hij was een van de eerste beroemdheden die openlijk aankondigde dat hij biseksueel was, hij droeg jurken en make-up in interviews, hij stelde vragen over gender en seksualiteit die niemand durfde te stellen. En dat was nog maar het begin.
Moonage Daydream is, net als Bowie zelf, ongrijpbaar. Het woord documentaire doet de film echt te kort. Het is een trip waarbij je 140 minuten lang ondergedompeld wordt in de wereld van David Bowie en er gelouterd uit komt. De film bevat beelden van concertoptredens, interviews, homevideo’s, muziekvideo’s, oude sciencefictionfilms en pure abstracte beelden. Op de soundtrack praat Bowie alsof hij die nu heeft ingesproken, maar Brett Morgen heeft alles uit de archieven weten te toveren. Ergens zegt Bowie dat het de grootste fout van de beschaving was om orde in plaats van chaos te omarmen. Chaos heerst en dat is nu juist het mooie volgens Bowie. Als een buitenaardse rockster daalde hij neer om ons allen te redden met de kracht van rockmuziek. Maar de chaos was daarin de kern. Of was het maar een ‘daydream?’
Kritiek op Bowie is in de film niet te vinden. Hij wordt op een voetstuk gezet als de rockgod die hij was. Persoonlijk vindt ik dat niet erg. Ik ben nou eenmaal fan.