Het filmhuis in Arnhem. Daar heb ik m voor het eerst gezien, met mijn toenmalige vriendinnetje. Romantisch. Vanaf de openingsscene met de discussie over Madonna en de openingstune Little Green Bag was ik om. Iemand die George Baker cool kan laten zijn, moet wel een genie zijn. Reservoir Dogs is misschien wel de belangrijkste onafhankelijke film van de jaren 90, een film die met een enorme klap insloeg in het wat ingeslapen filmlandschap van die tijd. Met zijn film startte Quentin Tarantino een kettingreactie van hypergewelddadige, popcultuurbewuste imitaties die het genre van de crimefilm voorgoed hebben veranderd.
Hoewel Pulp Fiction de betere film is, pakt Reservoir Dogs de kroon van de meest schokkende. Er werd zelfs een geheel nieuwe naam bedacht voor wat Tarantino met zijn film aan het doen was: Nouvelle Violence. Hoewel Tarantino het verhaal grotendeels had afgekeken van Stanley Kubricks The Killing (1956), was de manier waarop hij dit verbeelde nieuw. The Killing en Reservoir Dogs gaan over de voorbereiding van een ingewikkelde roofoverval die volkomen mislukt. Hoe dat kon gebeuren wordt verteld via flashbacks van de verschillende bendeleden. Maar waar Kubrick zich meer op de psychologie richtte van de personages daar gaat Tarantino over tot verregaand geweld, uitgeoefend door wat je best psychopaten kunt noemen. Stijlvol gefilmd, dat wel, met oude loyaliteiten die onder druk komen te staan en nieuwe verbonden die gevormd worden.
Het onderscheidende en transformerende kenmerk van de film, en ook van Tarantino’s invloed in de jaren daarna, is hoe zijn personages ‘zijn’. Ze bewegen zich niet in een hermetisch, politiek correct vacuüm maar ze bekijken, beluisteren en bediscussiëren dezelfde muziek, tv-programma’s en films als Tarantino zelf. En zijn publiek. Ook ik zat mee te denken wat ik eigenlijk vond van Like a Virgin van Madonna of wat een raar systeem het geven van fooien eigenlijk is. Tarantino slaat een brug tussen de criminelen in zijn film en het publiek dat er naar kijkt. Het is een briljante techniek, die inmiddels echter zo vaak is gekopieerd dat het hippe er ook wel weer van af is.
Tarantino wordt enorm geholpen door de geweldige cast die zich met verve werpen op de dialogen en ook het fysieke aspect van hun rollen. Tim Roth, Harvey Keitel, Steve Buscemi, Michael Madsen, Chris Penn en de oude rot Lawrence Tierney. Af en toe hapert de vaart wat als Tarantino zich wentelt in zijn rol als scenarist en zijn personages wat veel uit gaan weiden over wat ze bezig houdt. Ook zijn er momenten dat Reservoir Dogs alleen nog maar over stijl lijkt te gaan en hoe cool dit allemaal is. De regisseur is een groot fan van Hong-Kongcinema en die invloed zie je hier terug. Vooral het buddy-aspect dat steeds terugkeert in het oeuvre van John Woo. Denk aan de diepe band die ontstaat tussen de huurmoordenaar en de detective die achter hem aan zit in The Killer. Maar de manier waarop Harvey Keitel zich hier aan Tim Roth bindt, voelt toch wel ongeloofwaardig. Maar dat zijn details. Reservoir Dogs is een geweldige crimefilm die intens quotable is en je altijd kan herzien.
