Vaak gezien, blijft genieten. De gelegenheid nu is de rerelease in de bios van de gerestaureerde versie. Van dat feit krijg ik overigens weinig mee, voor mn gevoel is dit nog steeds die oude vertrouwde concertfilm van een van de beste bands ooit. De grijns verscheen op mn gezicht bij de eerste voetstappen die David Byrne op zijn witte sneakers zet richting de concertzaal, en die grijns ging er de hele film niet meer af.
In plaats van simpelweg camera’s op The Talking Heads te plakken, werkte de band samen met de toen opkomende Jonathan Demme voor iets dat zijn tijd ver vooruit was. Dit is een geënsceneerd en gechoreografeerd concert, samengesteld uit verschillende shows en gefilmd en gemonteerd tot een film. De plot is de voorstelling. Geen interviews, geen opnames thuis of onderweg, nauwelijks shots van het publiek. Elk nummer wordt intenser, omdat steeds meer bandleden zich aansluiten. Elk nummer zet iedereen tandje bij. Stop Making Sense is als een crescendo van 88 minuten, Kunst met een grote K die steeds opwindender wordt. Ik let nu wat meer op wissellingen om de verschillen te spotten tussen de verschillende avonden van de concertreeks in Pantages Theatre in Hollywood, in december 1983. Maar al snel wordt ik weer volledig opgezogen door de muziek. Geweldig.