Synecdoche, New York

3/5 

Een fascinerende maar vooral frustrerende film. Philip Seymour Hoffman is een neurotische regisseur van een gezelschap in Schenectady NY. Deze Caden Cotard is niet echt heel gelukkig met zijn leven maar hij slaat zich er zo goed en kwaad als het kan doorheen. In het begin van de film woont hij samen met vrouw en dochter in een wat afgeleefd huis en tracht zijn theater een stapje verder te brengen. Deze start is vrij conventioneel te noemen.

Maar omdat dit een film is van Charlie Kaufmann blijft het niet bij deze zoektocht naar bescheiden geluk. Kaufmann maakt een epos over het leven van Cotard, grofweg tussen zijn 40e en 80e. En daarbij switcht hij voortdurend tussen realiteit en fictie, tussen het alledaagse en het mythische. Hij trekt zich weinig aan van de tijd of de seizoenen. Ik zie Cotard wel ouder worden maar het is nooit duidelijk in welk jaar we zitten, of dit een flashforward is of dat zijn veroudering Cotards eigen inbeelding is. Door al die twists en turns verandert de fascinatie wel steeds meer in frustratie. Cotard is niet echt een likeable personage en Kaufmann lijkt zijn kijkers uit te dagen. Willen ze wel mee in dit lastige leven, deze immer voortdurende lange val naar beneden? Ik op een gegeven moment niet meer. Ondanks het ijzersterke spel van Seymour Hoffman en de indrukwekkende cast om hem heen.

Synecdoche, New York voelt als een lang uitgesponnen practical joke van een man die wel eens wilde zien hoe ver hij kan gaan. Maar wie weet wordt alles anders als ik m nog eens bekijk. Die kans lijkt me echter klein.