Kaler kan een film niet zijn. Alle personages hier zijn gepolijste abstracties. De Driver zelf, de Speler (Isabelle Adjani) en de Detective (Bruce Dern) zijn naamloos en hebben geen ander bestaan dan dat van hun professie. De bestuurder rijdt, de speler speelt en de detective jaagt. De bestuurder is goed in zijn werk en duldt niemand die dat niet is; er is weinig anders dat regisseur Walter Hill het publiek wil laten weten over zijn hoofdpersonage. Hill brengt iedereen samen in een plot dat de bestuurder volgt terwijl hij een overval pleegt, er door de detective wordt ingeluisd om bij een andere overval te worden betrapt, dan, wetende dat het een val is, de detective countert en er vandoor gaat. Er is bedrog, er is geweld, er zijn autoachtervolgingen. De detective staat aan de goede kant van de wet, maar is net zo amoreel als de bestuurder. Hun strijd is persoonlijk zonder dat we iets weten over hun persoonlijkheid.
The Driver is de ode van Walter Hill aan de films van Robert Bresson en aan Le Samourai, de schitterende Franse neo noir van Jean-Pierre Melville met de zwijgzame huurmoordenaar Jef Costello (Alain Delon). De bestuurder en de huurmoordenaar delen hun zwijgzaamheid, hun spartaanse leven en hun professionaliteit. Bresson was de archetypische Franse filmmaker terwijl Melville in zijn werk een brug sloeg naar Hollywood. The Driver maakt die brug af. De bestuurder is een Amerikaan, wat hem wat meer glamoureus en minder cool maakt. Het grote verschil is echter de auto. Die fungeert als een soort katalysator waarmee het Franse voorbeeld geïncorporeerd wordt in het Hollywood actiemodel. De bestuurder wordt één met zijn voertuig, de voorruit diens blik op de wereld en de carrosserie zijn huid. Wanneer de Speler in zijn auto stapt, glijdt ze zijn geest binnen.
Wat The Driver mist in plot en pretentie, maakt hij goed in stijl en uitvoering, Je kijkt hem niet voor het verhaal, maar voor de POV-shots van de auto en de bestuurder, de strak geconstrueerde en intense autoachtervolgingen, het piepen van banden op beton, het kraken van metaal, het staccato van de minimale dialogen en het ritme van de montage. Een meditatieve film waarvan de invloeden zijn terug te vinden in de films van Michael Mann, Quentin Tarantino’s Pulp Fiction en Kill Bill, Drive en Baby Driver.
