Het is een sterk staaltje casting om Benedict Cumberbatch een rol te geven als een macho alfaman die iedereen om hem heen in een greep houdt en, in het geval van vrouwen, terroriseert. Als dat de enige kant van zijn persoonlijkheid was dan had de film ook een probleem gehad. Maar is er een andere, verborgen kant. Een kant die niemand mag zien. En als ambigue personage dat een beeld in stand probeert te houden dat op lange termijn onhoudbaar is, voldoet BC uitstekend.
The Power of the Dog is in de eerste helft wel een moeilijke zit. Dan is deze Phil Burbank een niet zo geloofwaardige, maar wel uiterst irritante en wrede bully. Hij leeft al 25 jaar, sinds 1900, met zijn broer George op een afgelegen ranch in Montana. De twee zijn zo met elkaar vergroeid dat George het constante verbale geweld van Phil lijdzaam aanhoort en op het einde van de dag toch met hem in één bed stapt. Phil is de stoere leider met de ranchknechten om hem heen en George doet het geld. Die is ook al volop bezig met de 20e eeuw terwijl Phil vasthoudt aan de wilde cowboytijden van vroeger. Het is een wereld die hij geschapen heeft en waarin hij zijn hoofdrol heeft geperfectioneerd. Elke verandering in dit ritueel, hoe klein ook, is direct een enorme bedreiging voor dit in steen gehouwen beeld. Als George plots met Rose aan komt zetten en als die haar fragiele zoon Peter meebrengt, is Phil dan ook woedend. Hij zet nog een tandje bij in de intimidatie, van George maar vooral Rose. Totdat een toenadering tot Peter en de onwaarschijnlijke kameraadschap die daaruit ontstaat het hele bouwwerk van Phil alsnog doet kantelen.
The Power of the Dog is een film over veranderende tijden, de oprukkende beschaving en het verdwijnen van traditionele waarden. De film gebruikt daarvoor een overleden mythische held. Deze Bronco Henry staat voor Phil symbool voor een tijd waarin alles beter was. De film haakt aan bij revisionistische westerns als Unforgiven, Once Upon a Time in the West, The Wild Bunch, McCabe and Mrs Miller, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Brimstone en Meek’s Cutoff. Maar bij The Power of the Dog zijn fysiek geweld en wapens vrijwel volledig afwezig en gaat het vooral over wat mensen elkaar aan doen en voor wat vooral verborgen moet blijven. Daarmee ligt de film veel meer in lijn met Brokeback Mountain. Regisseur Jane Campion gebruikt de western om commentaar te geven op mannelijkheid, machismo, moraal, misbruik, macht en misogynie. Rose is voor Phil een vijand die een existentiële bedreiging voor zijn bestaan vormt en met alle macht verdreven moet worden.
The Power of the Dog is vaak pijnlijk om te zien, al tovert Campion met schitterende shots. Daarin worden de heuvels, rivieren, bomen en wegen van Montana een wereld waarin de mens nietig is en zijn problemen ook. De vaak zwijgende personages worden gevangen in close-ups die meer zeggen dan ze zelf ooit zullen doen. Daarin doet de film denken aan Campion’s The Piano, waarin Ada niet kan spreken en haar gezicht en gebarentaal gebruikt om haar punt duidelijk te maken. Ook de muziek van Jonny Greenwood is prachtig met scherp draaiende strijkers die aan onze emoties trekken en aanzwellen tot intense golven.