Julie (Renate Reinsve) is een jonge vrouw in Oslo van rond de dertig. Haar vroegere volwassen jaren worden oppervlakkig geschetst: een goede studente die medicijnen studeert, daarmee stopt om psychologie te gaan doen, daar weer mee stopt voor fotografie en uiteindelijk een baan neemt in een boekhandel om in haar levensonderhoud te voorzien. Al die professionele omzwervingen dienen echter slechts als achtergrond voor haar romantische escapades. Tijdens haar tijd in de psychologie heeft ze seks met haar professor; tijdens haar studie fotografie verleidt ze een model in haar studio en op een cocktailparty in de kunstwereld ontmoet ze Aksel, een bekend stripmaker van in de veertig met wie ze een relatie begint. Aksel wil kinderen, maar Julie wil dat (nog) niet. Maar wat ze wel wil doen, weet ze al helemaal niet.

De film biedt ook geen inzicht in dit conflict tussen het huiselijke en artistieke leven. The Worst Person in the World is volledig gefocust op Julie’s persoonlijke leven. Ze krijgt wel iets mee over politieke, culturele of maatschappelijke issues, maar ze blijft een buitenstaander. Over haar eigen artistieke ambities wordt niets duidelijk. Waarom fotografie belangrijk voor haar is, wanneer en hoe ze het doet, wat haar ambities zijn, wie ze op dit gebied kent, wie haar mentoren en rolmodellen zijn, of en hoe ze dit met Aksel of iemand anders bespreekt. Het blijft volledig buiten beeld.

Ze ontmoet een man van haar leeftijd, Eivind, met wie ze een nacht vol geflirt beleeft. Eivind is helemaal niet kunstzinnig en wordt neergezet als de tegenpool van Aksel. Julie kan Eivind maar niet uit haar gedachten krijgen en die gedachten monden uit in een mooie fantasiescène waarin Julie met een druk op de knop de wereld tot stilstand brengt zodat ze door de stad kan rennen en Eivind weer kan ontmoeten, zonder consequenties. Voor Julie en de film lijkt het dan alleen nog maar te gaan om welke man ze moet kiezen. Het is een pijnlijke throwback naar een tijd dat dit inderdaad het enige was dat een jonge vrouw te doen stond. Of er geen decennia van emancipatie zijn geweest en het irrelevant is wat voor dromen of kwaliteiten Julie heeft.

Deze minpunten worden echter bijna tenietgenaan door de geweldige hoofdrol van Renate Reinsve. Het is een genot om naar haar te kijken en ze weet een scala aan emoties in haar lijf en gezicht te tonen. Ze leidt je door de film en daardoor vergeet je bijna dat haar personage eigenlijk niet zo interessant is. Ze deed me denken aan de speelse, maar ook aanmodderende millennial Frances die Greta Gerwig speelt in Frances Ha.