4/5
Prima titel want zo voelden George, Suzan en ik ons ook toen we deze film gingen kijken. Samen met Wim hadden we namelijk de IFFR-filmquiz gewonnen en de hoofdprijs was een ticket voor de slotfilm en het slotfeest voor het team. We Are The Best maakte het debacle van Ping Pong Summer nog een beetje goed.De laatste film van het Zweedse enfant terrible Lukas Moodysson (van bejubeld tot verguisd regisseur en weer terug) bleek een prima coming-of-ageverhaal over twee vriendinnen van 13 die in het Stockholm van 1982 een punkbandje beginnen. Punk? Maar die was toch al weer passé in 1982? Zeker, maar daar zit juist de charme van de film. De twee lopen, samen met hun nieuwe Christelijke vriendin van school, overal wat achteraan en ze ontdekken dat het maken van herrie een prima manier is om jezelf te vinden. Dat Moodysson niet in de val trapt van een triomf op het eind (de drie blijkens dan ineens wel de sterren van de hemel te spelen) maakt het alleen maar mooier. Ze zijn gewoon echt slecht, al is het anti-liedje dat ze over sport maken wel erg aanstekelijk. Maar Moodysson weet dat het daar niet om draait. De meiden moeten hun eigen weg vinden, liefst via een stapel persoonlijke mislukkingen en een dosis tegenslag.