Tag: zwart-wit
Pagina 2/4
Frances Ha
Irene gaf m een 7. ‘Die Frances is me toch iets te ongrijpbaar’ was (mijn verkorte versie van de) conclusie. Van mij krijgt Frances een 8. Ik kon me prima identificeren met deze 27-jarige naar een danscarrière hengelende maar nooit echt doorzettende blonde spring-in-het-veld. Dat is het mooie van film. Je leeft mee met mensen die mijlenver van je afstaan maar altijd wel ergens een link met je hebben. De ene keer is die link nogal vergezocht, de andere keer is het megaduidelijk. Frances gaat nooit echt ergens voor en dat is een karaktereigenschap die mij wel bekend voorkomt. Greta …
Lees meer
The man in the white suit
Ik ben van plan de komende tijd wat films van Alexander McKendrick te gaan zien. Een regisseur die een grote carrière voor zich leek te hebben maar na een aantal zeer bijzondere films voor de Ealing Studios de (door de ondergang van Ealing noodzakelijk geworden) overstap naar Hollywood maakte en daar gedesillusioneerd raakte met dat systeem. Hij werd hoofd (en later professor) van de filmschool van het California Institute of the Arts. Ook is hij nog assistent geweest van Bert Haanstra bij het maken van Fanfare. The man in the white suit is een vroeg hoogtepunt in zijn Ealing-tijd. …
Lees meer
Le Doulos
Ik ben een groot liefhebber van het werk van Jean-Pierre Melville, maar ik moet er wel voor in de stemming zijn. Zijn films zijn zorgvuldig opgebouwd, met een maximum aan ambiguïteit, sfeer en plotconstructie en een minimum aan dialogen en uitleg. Het is genieten op de vierkante centimeter, waarbij er van mij als kijker veel gevraagd wordt. Dat geldt ook in hoge mate voor Le Doulos. Dat begint al met de titel en de openingssequentie. Le Doulos betekent zowel hoed als de man die onder de hoed zit, en in gangstertaal specifiek een informant. Aan het begin van de film …
Lees meer
The Lost Weekend
Hoeveel klassiekers kan een mens missen, zelfs als je jezelf een liefhebber noemt? Veel, zo blijkt geregeld. Ik heb al veel films van Billy Wilder gezien maar juist diegene voor wie hij zijn eerste Best Director Oscar kreeg niet. The Lost Weekend is een film over alcoholisme. Een van de eerste. Destijds was de film baanbrekend in het tonen ervan, in een tijd waarin de publieke en medische opinie er nog niet uit was of alcoholisme een ziekte was of een uiting van een gebrek aan zelfbeheersing en karakter. Inmiddels is dat wel anders en er zijn in de decennia …
Lees meer
A Bucket of Blood
Roger Corman is vooral bekend als producent (met op dit moment 401! credits achter zijn naam volgens de IMDB) en mentor van vele, later beroemd geworden, filmregisseurs. Waaronder Francis Ford Coppola, Martin Scorsese, Jonathan Demme, James Cameron, Peter Bogdanovich en Joe Dante. Maar hij heeft ook 56 films geregisseerd. Kenmerk van al zijn producties: snel gemaakt, tegen lage kosten en vaak inspelend op de jongerencultuur. Tussen die enorme productie-aantallen zit veel pulp, maar er is ook genoeg te vinden dat wel de moeite waard is. A Bucket of Blood is een van zijn beste vroege films, waarin Corman zijn talent toont …
Lees meer
The Grapes of Wrath
Ik lees Reizen zonder John waarin Geert Mak 50 jaar na dato het pad volgt dat John Steinbeck nam in 1960. Steinbeck zocht naar wat er over is van het Amerika waarmee hij was opgegroeid en Mak doet hetzelfde. Tegelijkertijd reflecterend op de visie van de toch wel vaak sentimentele schrijver van oa Tortilla Flat, Of Mice and Men, The Grapes of Wrath en East of Eden. De kans dat ik een van die boeken nog eens ga lezen is klein, maar ik heb vele verfilmingen om uit te kiezen. John Ford’s versie van The Grapes of Wrath verscheen al …
Lees meerIDFA 2012, dag 3+4
Voor de tweede sessie heb ik veel in EYE gezeten, op vrijdag zelfs de hele dag. Het was een soort bivakkeren, met 4 films in zaal 1. Ook zaterdag waren de eerste 2 in EYE dus ik heb mijn portie in het mooie gebouw voorlopig wel weer gehad. IDFA 2012 was fijn, al is de beleving heel anders dan bij het IFRR. Niet zozeer door de films maar vooral doordat ik bij het IFFR in mijn eigen stad blijf, ik er dus elke dag ben en elke dag minstens 1 of 2 films zie. Dan droom je er op een …
Lees meer
The Fortune Cookie
Heerlijke comedy van Billy Wilder met de twee volledig aan elkaar gewaagde acteerkanonnen Walter Matthau en Jack Lemmon op het toppunt van hun kunnen. Al meerdere malen gezien maar hij blijft leuk. De film opent met een american-footballwedstrijd waarvoor Harry Hinkle (Lemmon) cameraman langs de lijn is. Bij een aanval van de Cleveland Browns wordt hij omver gelopen door de boomlange Luther ‘Boom boom’ Jackson. Hinkle belandt in het ziekenhuis met een kleine hersenschudding, maar verder is er weinig aan de hand. Maar Hinkle’s zwager ‘Whiplash’ Willie Gingrich, een gewiekst advocaat die gespecialiseerd is in ‘neglicence cases’ ziet in het …
Lees meer
The Artist
Waar ik Hugo eerder vond tegenvallen en ik het met Marcel eens was dat het een beetje een Jeunet-ripoff is, valt ook deze grote Oscarwinnaar wat tegen. En zie ik vooral een ode aan de langere films van Charlie Chaplin en Buster Keaton, zonder de durf die deze twee legendes wel bezaten. The Artist ziet er prachtig uit en weet echt het gevoel over te brengen van een zwijgende film uit de jaren 20. De manier waarop het verhaal verteld wordt, de mengeling van comedy en drama, en het geëxalteerde acteerwerk is te zien als een eerbetoon aan de illustere …
Lees meer
A Night to Remember
Het is dit weekend 100 jaar geleden dat de Titanic zonk en ter gelegenheid daarvan kijk ik naar die andere verfilming van de ramp. Op special effects gebied verliest A Night to Remember het uiteraard van James Cameron, maar dat is ook niet gek voor een film uit 1958. Maar voor de rest bewijst deze versie dat het vertellen van een goed verhaal en acteerprestaties die daar in dienst van staan, van alle tijden is en dat het voortschrijden van tijd en techniek niet in het voordeel hoeft uit te vallen van een remake. A Night to Remember concentreert …
Lees meer
Fail-Safe
Het is toch wel bizar dat er in hetzelfde jaar 2 films zijn gemaakt over een escalerende Koude Oorlog waarin de VS per ongeluk vliegtuigen met kernkoppen op de Sovjet-Unie afsturen en de 2 presidenten aan de telefoon proberen een dreigende doomsday te voorkomen. Stanley Kubrick koos in Dr. Strangelove voor satire, cynisme en een absurdistische aanpak, waarin de Amerikanen vertegenwoordigd lijken door een stel malloten met aan het hoofd een niet helemaal bekeerde Nazi en een president die met zoetgevooisde stem zijn razende Sovjet-collega tracht te kalmeren. Supermachten met kernkoppen en een knop die die op weg kan sturen …
Lees meer
The spy who came in from the cold
De tweede (en laatste want ik ga donderdag al) in voorbereiding op Tinker Tailor. The Ipcress File was een Len Deighton verfilming, maar deze is ook van John le Carré. Maar waar TTSS vooral over de burelen van de Britse Geheime dienst zelf gaat concentreert The spy who came in from the cold zich op één geheim agent (Alec Leamas) die terugkeert van zijn laatste missie in Berlijn. Hij weigert echter een bureaufunctie, vooral omdat hij nog een appeltje te schillen heeft met zijn Oostduitse Angstgegner. Deze Hans-Dieter Mundt slaagde erin alle agenten die onder Leamas’ verantwoordelijkheid vielen te vermoorden, en …
Lees meer
The Turin Horse
Bij 8W hebben we altijd fijne discussies over de kwaliteiten van Bela Tarr. De een vind het prachtig, de ander zegt dat het is ‘like watching paint dry’. Ik val op zich in de eerste categorie maar The Turin Horse is wel erg kaal. De regisseur heeft werkelijk alles uit zijn plot gesneden wat je als extra of franje op zou kunnen vatten. Wat blijft is het leven van een vader en dochter op een afgelegen niet nader benoemde plek, in een tijd die ook niet te definieren is. Het is meer overleven dan leven, zonder enige vorm van luxe …
Lees meer
Wilde Aardbeien
Ofwel: Smultronstället. Ik moet bekennen dat ik nauwelijks bekend ben met de films van Ingmar Bergman. Wel met veel van de titels, die vormen nou eenmaal een substantieel deel van de wereldwijde filmcanon, maar van het daadwerkelijk kijken komt het bij mij nauwelijks. Dat zal toch te maken hebben met het vooroordeel dat het ontoegankelijke zwaarmoedige films zijn waarvoor je nogal wat kijkwerk moet verzetten. Dat zou kunnen maar voor Smultronstället geldt dat in elk geval niet. De film wordt vaak als ideaal startpunt voor Bergmankijkers genoemd omdat hij thematisch niet zo complex is en de film ook vele ‘lichte’ momenten bevat. Wilde …
Lees meer
Young Mr. Lincoln
De films van John Ford hebben altijd iets nostalgisch en sentimenteels en hij heeft de neiging zijn personages nogal te idealiseren. Hij was een patriot in hart en nieren en dat zie je terug in zijn werk. In Young Mr. Lincoln schetst hij een portret van de jongeman die later zou uitgroeien tot de legendarische president. Wat zo goed is aan de film is dat Ford op subtiele wijze duidelijk maakt dat deze Abe iets heel groots in zich heeft, zonder in de val te trappen van verheerlijking of te veel ontzag. De film is bij vlagen zeer sentimenteel, neigt …
Lees meer
La Notte
Met La notte maakte Michelangelo Antonioni het ultieme portret van moderne verveling en apathie. Dat is ook de grootste valkuil van de film: ben je als kijker bereid je in deze leegte te storten en mee te gaan in een wereldbeeld dat ook nu, veertig jaar later, nog steeds confronterend werkt? La notte is Antonioni’s visie op de uitgedoofde emoties die de personages in veel van zijn films beheersen: de lethargie, verveling en het gebrek aan communicatie in een snel veranderende moderne wereld. In de eerste twintig minuten van de film zegt het getrouwde echtpaar Lidia (Jeanne Moreau) en …
Lees meer
White Lightnin’
Gebaseerd op het leven van ‘mountain dancer’ en lijmsnuiffenomeen Jesco White. Bijzondere film die een inkijkje biedt in het white trash leven in de Amerikaanse Appalachen, waar mensen weinig andere mogelijkheden lijken te hebben dan zich te bezatten, aan de drugs te gaan en een feesje bouwen met de weinige middelen die er zijn. White Lightnin’ neemt weliswaar een bestaand persoon als uitgangspunt maar fantaseert er vervolgens lustig op los over hoe het zover heeft kunnen komen met deze Jesco, maniakaal gespeeld door een debuterende Edward Hogg. Een bijzondere rol ook voor Star-Warslegende Carrie Fisher die White’s toegewijde vriendin speelt …
Lees meer
Het meisje met het rode haar
Het is 4 mei en dus kijk ik naar een Nederlandse oorlogsfilm. Toen Het meisje met het rode haar werd gemaakt was hoofdrolspeelster Renee Soutendijk op het toppunt van haar roem. Ze had net Spetters gemaakt, Paul Verhoevens controversiële film over losgeslagen jongeren in het keurige en burgerlijke Maassluis, en hierna volgden Van de koele meren des doods en De vierde man (opnieuw Verhoeven). En dan was ze ook nog te zien in het immens populaire ‘Zeg ‘ns Aah’. Qua acteren zocht Soutendijk in deze periode alle uitersten op, maar haar rol als Hannie Schaft is juist een …
Lees meerFilmfestival Breda 2011, dag 1
Ik heb voor 8WEEKLY 2 dagen in Breda mogen verblijven om films te kijken en verslag te doen. Vorig jaar was ik er ook en was toen vooral getroffen door het gebrek aan sfeer op de festivallocaties. Nu zijn we met het IFFR wat dat betreft nogal verwend, maar Breda heeft op dat vlak nog wel een weg te gaan. Dit jaar was het wat beter, maar niet veel. Breda heeft een prachtige oude binnenstad, maar daar zullen de meeste bezoekers niet veel van zien. De 2 belangrijkste filmlocaties, Pathe en het Chasse theater, liggen een stukje daarbuiten en in …
Lees meer
The Naked City
Collega Jorn wees me al op de kwaliteiten van Jules Dassins Rififi nadat ik een tijdje geleden Brute Force zag. Die fameuze heistfilm komt zeker aan bod, maar ik werk me er naar toe via een aantal vroegere films van Dassin. The Naked City volgde direct op zijn gevangenisdrama en vertelt een verhaal over New York, de stad met vele verhalen waarvan er in elke bewoner een te ontdekken is. ‘There are eight million stories in the Naked City‘, vertelt de voiceover, ‘and this is one of them‘. Het aantrekkelijke blonde model Jean Dexter wordt in haar appartement vermoord, …
Lees meer
Brute Force
Een heftige titel voor een heftige film. Brute Force is een vroege film voor zowel regisseur Jules Dassin als acteur Burt Lancaster. Lancaster is Joe Collins, een gevangene die als een leider onder zijn collega’s gezien wordt door zijn rust en uitstraling. Allen lijden onder het sadistische bewind van bewaarder Munsey (een heerlijke rol van de vaak zo zachtmoedige Hume Cronyn). Collins wil niets liever dan ontsnappen, maar als hij een ultieme poging onderneemt gaat het gruwelijk mis. Een schitterende film noir waarin het constant regent, schaduwen overheersen, mannen het laagste in zichzelf naar boven laten komen en vrouwen smachtend …
Lees meer
The Maltese Falcon
Een echte MacGuffin is de Maltezer valk niet. Waar dit element bij Alfred Hitchcock vaak slechts een aanleiding was om de plot voort te drijven, is de valk hier ook echt te zien en vormt voortdurend de spil van dit spannende en uiterst ingenieuze verhaal. Maar tegelijkertijd heeft de manier waarop het beeldje uiteindelijk zichtbaar en weer opzij gezet wordt iets Hitchcockiaans. Als Sam Spade het in handen krijgt weet hij niet echt wat hij er mee moet en besef ik dat ik me door (debuterend!) regisseur John Huston in de luren heb laten liggen. Steeds hield hij het …
Lees meer
Invasion of the Body Snatchers
Op 11 september overleed acteur Kevin McCarthy. Hij speelde in zo’n 100 films maar zal voor altijd herinnerd worden door zijn hoofdrol in de sci-fi klassieker Invasion of the Body Snatchers. Het is een echte nailbiter die je van begin tot eind bij de les houdt over een stadje dat wordt overgenomen door aliens. Alleen jammer van de door de studio opgelegde raamvertelling waarin de tot waanzin (You’re next!!!) gedreven Dr. Miles Bennell (McCarthy) zijn verhaal vertelt en uiteindelijk ook geloofd wordt. Het doet afbreuk aan de rechtlijnigheid, klasse en minimalisme waarmee regisseur Don Siegel het verhaal vertelt. Critici en …
Lees meer
Metropolis
Een zwijgende science fictionfilm uit 1927 op de pleinbios. Ben benieuwd hoeveel mensen hier op afkomen en hoe lang ze het volhouden. Maar het was druk en er waren weinig weglopers. Nu is Metropolis ook een van de onbetwiste meesterwerken uit de filmgeschiedenis, vol met memorabele scenes en een bombastische plot dat 80 jaar later nog doet verbazen. Fritz Lang had binnen de UFA zoveel macht dat hij als een ware dictator honderden figuranten rond kon commanderen en complete sets onder water kon zetten. Megalomaan zeker en op dat moment de duurste film ooit, maar het resultaat is …
Lees meer